"De Flamingo - Van Roze Naar Wit"

De Kracht van Ouderschap.

De Wederkerigheid van Therapie: Wanneer de Therapeut Ook Leert.

Timo Mitzen

Elke cliënt brengt iets waardevols mee in de therapiekamer. Niet alleen hun pijn, verdriet en verlangens, maar ook hun wijsheid, ervaringen en unieke perspectieven. En soms, zonder het te beseffen, raken ze iets in jou als therapeut, iets dat je laat groeien, laat reflecteren en je vak nog dieper laat waarderen.

‘Ik voel de flamingo in mij terug roze worden’ vertelde een moeder mij bij het beëindigen van de begeleiding. Ik knipperde met mijn ogen en de frons op mijn voorhoofd zorgde ervoor dat ze het me uitlegde. Wie langer in de praktijk staat, weet dat therapie nooit ééndimensionaal is. Er is een stille, maar diepgaande wederkerigheid aanwezig in elke sessie. 

Sommige gesprekken blijven je bij, dus ik ging op zoek. Flamingo’s dus... Je vindt ze op behangpapier, jurken en in de vorm van gigantische opblaasbare zwembanden. De flamingo is een dankbaar icoon, door zijn opvallende roze kleur en elegantie. Maar wist je dat deze majestueuze vogel een bijzondere transformatie ondergaat na het ouderschap? Waar we flamingo’s vooral kennen om hun felgekleurde verenkleed, verliezen ze hun roze tint wanneer ze baby’s krijgen. Ze worden helemaal wit. Dit natuurlijke proces is niet alleen fascinerend, maar ook een prachtig symbool voor de opofferingen die ouders maken om hun kinderen groot te brengen.

De witte flamingo: een metafoor voor ouderschap.

Flamingo’s worden niet roze geboren. Hun kuikens komen ter wereld met een donzig witgrijs verenkleed. De roze kleur ontwikkelt zich langzaam naarmate ze ouder worden en dit komt door hun dieet. Flamingo’s eten voedsel dat rijk is aan carotenoïden, natuurlijke kleurstoffen die te vinden zijn in algen en garnalen. Hoe meer van deze voedingsstoffen ze binnenkrijgen, hoe intenser hun kleur wordt.

Wanneer de flamingo moeder wordt, gebeurt er iets bijzonders: haar felroze kleur begint te vervagen, en ze wordt steeds witter. Dit heeft alles te maken met de energie en voedingsstoffen die het dier gebruikt om de kuikens te voeden en te beschermen. Omdat de ouders hun reserves gebruiken voor de verzorging van hun kleintjes, hebben ze tijdelijk minder voedingsstoffen over voor zichzelf. Hierdoor wordt hun verenkleed bleker, soms zelfs bijna wit. Pas wanneer de jongen zelfstandig worden en de ouders weer voldoende voedsel kunnen opnemen, keert hun roze kleur langzaam terug.

De transformatie van de flamingo is een ontroerend voorbeeld van hoe ouders in de natuur zichzelf wegcijferen voor hun jongen. In de mensenwereld zien we een soortgelijk fenomeen: ouders investeren veel energie, tijd en liefde in de opvoeding van hun kinderen. Ze slapen minder, zetten hun eigen behoeften opzij en geven hun kinderen de aandacht en zorg die ze nodig hebben.

De witte flamingo laat ons zien dat ouderschap een proces van geven is—een periode waarin de ouder zichzelf letterlijk en figuurlijk ‘kleiner’ maakt om ruimte te geven aan het nieuwe leven. Maar net zoals de flamingo uiteindelijk zijn kleur weer terugkrijgt, vinden ouders na verloop van tijd hun balans terug. De periode van opoffering is tijdelijk, en de liefde en toewijding die een ouder geeft, wordt uiteindelijk beloond met de groei en zelfstandigheid van het kind.

De flamingo als symbool van liefde en kracht.

In veel culturen wordt de flamingo gezien als een symbool van schoonheid, balans en liefde. De verandering van roze naar wit en weer terug benadrukt niet alleen de kracht van ouderlijke toewijding, maar ook de cyclus van geven en ontvangen.

Onze toewijding als therapeut zorgt ervoor dat we onszelf overbodig maken. Het besef dat ook therapie een wederzijds proces is, brengt me dankbaarheid. Dankbaar voor het vertrouwen dat cliënten ons schenken en voor de wijsheid en inspiratie die ze met zich meebrengen.